Blog – Pluk de dag! Of... juist niet?

Ojee, de dag plukken, hoe doe ik dat en moet dit voor dag en dauw? Wat is er in godsnaam gebeurd met alle dagen dat ik daar niet aan gedacht heb? Wat heb ik gemist? Zijn die dagen verloren in een soort anoniem gat van aaneen­geregen nietszeggendheid, waar ik helemaal vergeten ben iets te plukken? Mijn fomo maakt ineens overuren. In een samenleving die vooral op actie en bezig zijn is gericht, is de dag plukken ook weer iets wat om actie vraagt en wat mij het gevoel geeft dat de dag vraagt om een alerte oplettendheid en actie bereidheid.

Nu staan we in het leven al zo vaak 'aan', en lijkt in deze samenleving vooral actief en nog liever proactief de norm. Groeien, uitbreiden, vooruit kijken dat is waar het om gaat, maar al deze dingen zijn niets waard zonder ook tijd te nemen voor rust, terugblikken, zo nu en dan eens stilstaan en niets doen. In onze maatschappij zou je bijna denken dat vertragen en omkijken er niet bij horen maar zonder wordt het leven leeg en nietszeggend, of we rennen ons zelf voorbij naar uitputting, burn-out of zelfs depressie.

–Bron: comedy wildlife photo; Shuli Greenstein–

Op dit moment kampen veel mensen met burn-out, depressie, onrust, verslaving, chronische ziekten of angst­stoornissen. Door onderzoek weten we inmiddels dat een te actief zenuwstelsel hier een hoofdrol in speelt. Wanneer ons autonome zenuwstelsel goed functioneert kunnen we flexibel door de dag bewegen en adequaat reageren op gevaar en uitdagingen, maar ook snel weer afschakelen om te ontspannen en ons veilig te verbinden met anderen. Staat dit systeem te strak afgesteld dan blijven we, ook wanneer de situatie eigenlijk veilig is, van binnen een signaal voelen van opletten, alert en actief zijn. Je kunt je wel voorstellen dat dit tot uitputting leidt en uiteindelijk ook tot ‘je leeg voelen’ en depressie.

De reden dat bij veel mensen dit systeem oververhit is geraakt of zich niet goed heeft kunnen ontwikkelen kan verschillende oorzaken hebben zoals chronische stress, vroeg kinderlijk trauma -het soort trauma dat we allemaal in meer of mindere mate op hebben gedaan in onze kindertijd-, een chronisch gevoel van onveiligheid of simpelweg shock- trauma. Vaak kennen we alleen dit laatste als trauma, maar hoe meer er onderzocht is en bekend wordt over de werking van ons zenuwstelsel, hoe meer we te weten komen over de invloed van negatieve jeugdervaringen.

Het goede nieuws is dat er iets aan is te doen!! Het is mogelijk om je zenuwstelsel opnieuw te trainen of alsnog te ontwikkelen. Geen Quik fix, maar door te begrijpen hoe jouw regelsysteem werkt en ermee te oefenen, leer je jouw triggers kennen en vooral ook hoe je je systeem weer in rust en kalmte kunt krijgen. Uit eigen ervaring weet ik dat dit mogelijk is.

De workshop ‘Stress te Lijf’ is hier helemaal op gericht. Met oefeningen uit de polyvagaal theorie train je je zenuwstelsel en daarnaast kijken we ook naar de onderliggende oorzaak. We kunnen mediteren en ontspannings­oefeningen doen tot we een ons wegen, maar als de oorzaak van je over­actieve zenuw­stelsel bij (vroeg kinderlijk) trauma ligt dan zal je steeds weer blijven reageren op relatief normale gebeurtenissen alsof er iets onveiligs aan de hand is. Met alle bijbehorende reacties. Dus zaak is om de angel eruit te halen en het trauma aan te kijken.

Het trauma aankijken is vaak minder moeilijk en zwaar dan we in eerste instantie denken. Het trauma is nl. meestal opgedaan als kind. En met trauma bedoelen we hier niet alleen het heftige door geweld, misbruik of verlies veroorzaakte trauma, maar ook de relatief onschuldig lijkende negatieve ervaringen uit je jeugd. Als kind zijn veel dingen levens­bedreigend. Je bent totaal afhankelijk van je ouders of andere volwassenen. Wanneer je ouders er op een bepaald moment niet voor je kunnen zijn of onveilig voelen dan ben je als kind hieraan overgeleverd en zal je dit daarom ook als levens­gevaarlijk ervaren. De stress die je in het hier en nu ervaart gaat nog steeds uit van deze situatie. Met als gevolg dat je als volwassene je nog steeds wapent tegen kinderangsten. Dit doen we eerlijk gezegd allemaal in meer of mindere mate en is ook helemaal niet erg zolang het ons leven niet beheerst.

Wanneer we op een zachte en veilige manier naar dit trauma kunnen kijken, met de juiste begeleiding, dan halen we de angel eruit. Dit geeft onmiddellijk ruimte en mogelijkheden. Waardoor er vrijheid in je handelen ontstaat zodat je alsnog de dag kan plukken, maar nu vanuit een heel ander standpunt!

Het zou fijn zijn als je de fomo (fear of missing out) kan omzetten in durven aanwezig zijn in je eigen leven. Daar zijn waar je bent en wat je aan het doen bent i.p.v. altijd onderweg naar een onbereikbare stip op de horizon van onrealistische beelden of verwachtingen met een niet realistische versie van jezelf. En erachter komen dat er niks mis is met jou, dat alleen je zenuwstelsel reageert alsof je een kind bent in levensgevaar i.p.v. een volwassene die zou mogen genieten van het leven.

Lieve groeten, Dimphy van Alphen – Trainer Chi Neng Qigong, Opstellingen, Stress te Lijf en meer