Weerstand – een angstige kramp van mijn hart

Ik merk bij mezelf en herken het ook bij anderen, dat door de ontbering aan vrijheid in contact van het voorbije jaar, een deel van mezelf extra hongerig is naar contact en verbinding, terwijl een ander deel van mezelf nog meer naar binnengekeerd is dan anders, nog meer vervreemd geraakt is van het concept ‘contact’ en de neiging heeft om te blijven cocoonen op mijn kleine eilandje.

In het boek Symbiose en Autonomie van Franz Ruppert, lees ik dat het gemeenschappelijk werken aan trauma’s op een diep zielsniveau verbindt: “Het is een zich wederzijds openstellen, waarbij men zich in zijn menselijke kwetsbaarheid blootgeeft, maar waarbij men ook kracht en vastberadenheid laat zien. Er getuige van te kunnen zijn dat andere mensen eveneens psychisch lijden en voor hun eigen innerlijke heelheid vechten, wekt wederzijds respect, waardering en het aanbod om elkaar te steunen op, en uiteindelijk echte liefde.”

Deze woorden herinneren me aan waar de Schans voor staat. Ze helpen me ook herinneren hoe dierbaar dit werk voor me is. Net op het moment dat de Schans haar deuren weer mag openen.

Vlak voor ik op de Schans aankom, of het nu als deelnemer, als assistent of als trainer is, voel ik steevast weerstand. Alsof mijn hakken plots in het zand gezet worden. Gedachten als: “Waarom doe ik dit?!” en allerlei oordelen dringen zich aan me op.

Ondertussen weet ik dat dit een angstige kramp van mijn hart is. Mijn lijf weet dat ik straks mensen ga ontmoeten en mensen míj gaan ontmoeten. En een 'oud deel van me vindt dat maar al te spannend. Een oud deel van me vertrouwt dit nog steeds niet helemaal. Is het wel veilig? Gaat er niemand over mijn grenzen gaan? Wat zijn ‘mijn grenzen’? Wat gebeurt er als ik mijn kwetsbaarheid toon? Gaat men mij niet afwijzen? Wil ik dat wel, al die mensen ontmoeten, met al die verschillende energieën?

In het begin van iedere training resoneert een deel van me sterk mee op de angst van (nieuwe) deelnemers. Dat deel gaat mee een stukje in bevriezing. Ik weet nu, dat als ik daarin aanwezig kan blijven, mijn buik kan blijven voelen, beetje bij beetje meer adem toe kan laten, mezelf mild de tijd kan geven, dat beetje bij beetje de weerstand verdwijnt.

In iedere groep is er wel íemand die, als eerste, een stukje kwetsbaarheid durft te tonen en het is zo mooi om te zien hoe dat voor iedereen de veiligheid vergroot om ook zíjn hart een beetje te openen. Elke keer opnieuw, kan ik daar verwondering over voelen, hoe mensen in dit soort groepen, niet alleen de verbinding met de ander gaan voelen, maar daardoor ook opnieuw met zichzelf.

Mijn grootste geluksmoment, in iedere training, is wanneer de trainers zich grotendeels overbodig hebben gemaakt, doordat deelnemers steeds makkelijker durven te vertrouwen op hun eigen innerlijke wijsheid en schittering.

Ik kijk er naar uit om jullie straks te ontmoeten en om samen verder te groeien naar innerlijke heelheid!

Mijn innerlijke weerstand neem ik daarin met me mee.

Kirsten Mintjens, trainer van o.a. curusus Vasthouden en Loslaten