Blog – Moederdag. Dag, moeder.

Ik lag bij haar op bed en vroeg het tot dan toe onuitgesprokene… ”Mam, stel nou dat je toch niet geneest, hoe is dat dan voor jou?” Het achterlaten van mijn vader en het niet zien opgroeien van mijn zoon, daar had ze verdriet over. Verder had ze er best vrede mee.

Mijn moeder was al maanden ziek. Chemo, bestraling, het leek niet echt op te schieten, maar we hielden moed. Tegen beter weten in. Alles in mij riep… als je nog iets wilt delen met haar, als je nog vragen hebt, moet je dat nu doen. Mijn moeder en ik hadden een soort stilzwijgende band. Ik weet dat ze me zag met mijn levenslust en mijn geworstel. Ze gaf me vrijheid om het leven te ontdekken, maar we spraken zelden of nooit echt over emotionele dingen.

Ik vertelde haar dat ik het idee had dat haar sterven voor mij vrijheid zou betekenen. Ik schrok er zelf wat van, dat ik dat uitsprak en ik snapte het ook niet echt. Zij wel. Ze zei: “Ja schat, dat snap ik. Zo was het voor mij ook toen oma vorig jaar stierf.”

– Mam en ik. –

Een paar maanden later hield ik haar hand vast terwijl zij er tussenuit piepte. Dag, moeder. Ik ga je missen. Een dierbaar, intens intiem moment dat ik al 16 jaar koester. De weken aan haar sterfbed waren de meest intieme momenten die ik met haar beleefd heb. Zonder woorden waren we bij elkaar aanwezig.

Haar sterven zou voor mij vrijheid betekenen? Hoe dan? Vijf jaar eerder deed ik op de opendeurdag bij Domein de Schans mee aan een workshop voor vrouwen. Daar werd me gevraagd om, in contact met een andere vrouw, de woorden “Ik ben Kerstin, ik ben vrouw” uit te spreken. Ik kreeg het mijn strot niet uit. Dat leek me een goed startpunt. Ik deed mee aan de vierdaagse workshop De Magie van de Moederschoot.

Dat was het begin van mijn pad, op zoek naar die vrijheid. Mijn ingang was mijn beleving van Vrouw-Zijn. Via hoogtepunten en diep in de schaduw leerde ik de pijn kennen van trans-generationeel trauma. Hoe mijn gemankeerde(*) vrouwbeeld mijn leven beïnvloedde, soms nog steeds.

Enerzijds door de brede maatschappelijke context door de eeuwen heen. Ik raakte gefascineerd door de geschiedenis van vrouwen en het effect dat het nog steeds heeft op vrouwen (én op mannen). Heel wat puzzelstukjes verzameld, schokkend en bevrijdend tegelijkertijd, niet zelden polariserend.

Anderzijds door de geschiedenis van de vrouwen uit wie ik geboren ben. Mijn moeder, mijn oma, mijn overgrootmoeder. Deze laatste raakte in het katholieke Zuiden aan het begin van de 20e eeuw ongewild zwanger door een traumatische ervaring. Ze werd gedwongen haar dochtertje na het baren af te staan. Mijn oma werd geadopteerd en volgens haar eigen zeggen opgevoed als een soort van assepoester door een boze stiefmoeder. Ze heeft op latere leeftijd haar geboortemoeder weer gevonden maar bleef innerlijk haar hele leven op zoek naar die koesterende moederliefde. Dat gemis van mijn oma heeft invloed gehad op het leven van mijn moeder en op dat van mij.

En dat is nou net wat ik tijdens De Magie van de Moederschoot heb mogen ervaren, de koesterende geborgenheid van moederliefde. Eerst de oordeelloze aanvaarding van Moeder Aarde, dan in de schoot van andere vrouwen waarin ik voelde dat ik het niet alleen hoef te doen, om uiteindelijk mijn eigen schoot te voelen ontwaken. Pas door het gemis te herkennen, te erkennen en te aanvaarden ging de weg ernaar toe open. Die innerlijke bedding, de overtuiging dat ik mijn hart in mijn bekken kan dragen, geeft mij vrijheid. Zonder de verbinding met andere vrouwen om mee heen, had ik die verbinding met mezelf niet kunnen vinden. Zij wijzen mij nog steeds de weg naar mezelf.

Dit is mijn passie geworden. Na een pad van innerlijk schatgraven (waarbij ik onder andere vrede heb gesloten met mijn ‘boze’ stiefovergrootmoeder en met mijn overgrootvader) workshops volgen, assisteren, opleidingen en vrouwenzweethutten faciliteren, begeleid ik nu 7 jaar zelf de Magie van de Moederschoot. En iedere keer weer brengt het mij ook steeds weer een stukje dichter bij mijzelf.

In een moment van twijfel heb ik mijn moeder ooit gevraagd of ze me ‘van daar boven’ een signaal wilde geven of dit mijn pad is. Een paar dagen later kwam het boek: Woman as Healer per toeval op mijn pad. Geschreven door Jeanne Achterberg. Mijn moeders voornaam is Jeanne.

Mam, fijne moederdag, dank je wel, ik hou van je.

Kerstin Achtenberg

*Gemankeerd vrouwbeeld

Interessant woord, besef ik al schrijvende; gemankeerd.

Een greep uit de definities uit Van Dale: mislukt, niet serieus te nemen, haperend, verre van volmaakt.

Ge-man-keerd

Het vrouwbeeld door mannen gekeerd door eeuwen onderdrukkend patriarchaat.
Me tot mannen gekeerd in een poging om mijn pijn op te lossen.
Me tegen mannen gekeerd om mijn pijn niet te hoeven voelen.
Me naar mannen gekeerd omdat ik er inmiddels van overtuigd ben dat we het samen te doen hebben, naast elkaar. In relatie met elkaar en in onszelf het mannelijke en het vrouwelijke integreren als een alchemistisch samenspel. Opdat we samen spelen. Dat is vrijheid.

Maar dat ging niet voordat ik me eerst echt naar vrouwen had gekeerd, naar de vrouw in mij en dat kan naar mijn overtuiging niet zonder je moeder echt in te sluiten. Daar had en heb ik de bedding van vrouwen voor nodig.

Woorden zijn toverspreuken

Volgende data voor de Magie van de Moederschoot: